«فاطمه» در لغت به معنى بريده شده و جدا شده مى باشد و علت اين نامگذارى بر طبق احاديث نبوى ، اين است كه پيروان فاطمه(س) به سبب او، از آتش دوزخ بريده ، جدا شده و بركنارند. بنابراين چون صديقه كبري(س) در مقام عصمت ، پاكدامنى و تقدس روحى و جسمى در بالاترين مقام قرار داشت، به همين اسم ناميده مي شد. موسي بن جعفر(ع) نيز نام دخترش را چون پيامبر(ص)، فاطمه نهاد. فاطمه معصومه(س) نيز مانند مادرش داراى عالى ترين مقامات معنوي و پاكترين مكانت روحى است. آن بزرگوار همانند زهراى مرضيه، همچون پاره اى است كه از آتش دورافتاده و در بالاترين جايگاه قدسى قرار گرفته است. آن حضرت علاوه بر طهارت ظاهرى و حجب و حياي بيروني، طهارت روحى و باطنى خاصى دارد كه معنويت و نورانيت خاصى به او بخشيده است.